پیت پیت ... چراغ را          
در آخرین دم سوزش          
هر دم سماجتی ست.          
با او به گردش شب دیرین          
پنهان شکایتی ست.          
او داستان یاس و امیدی ست          
چون لنگری ز ساعت با او به تن تکان.          
تشییع می کند دم سوزان رفته را          
وز سردی ای که بیم می افزاید.          
آن چیزهاش کاندر دل هست          
هر لحظه بر زبان اش می آید.          
پیت پیت ... در آی با من نزدیک.          
تا قصه گویم ات ز شبی سرد.          
کامد چگونه با کف اش آتش          
از ناحیه همین ره تاریک.          
او آمد از در          
گرچه نگاه او نه هراسان.          
خاموش وار دست اش بگشاد          
باشد که مشکلی کند آسان.          
آخر نهاد با من باقی          
این قصه ام که خون جگر شد.          
با ابری از شمال درآمد          
با بادی از جنوب به در شد          
پیت پیت ... نفس نگیردم از چه؟          
از چه نخزیدم ز جگر دود؟          
آنم که دل نهاد در آتش          
می دیدم اش که می رود از من          
چون جان من که از تن نابود.          
اول نشست با من دلگرم          
آخر ز جای خاست چو دودی          
چون آرزوی روز جوانی          
این آتشم به پیکر، اندوخت و برفت          
او این زبان گرمم آموخت و برفت.          
پیت پیت ... ندیده صبح چراغم          
گور وی آمده ست تن او.          
آن گاه شب تنیده بر او رنگ          
شب گشته بر تن اش کفن او.          
می سوزد آن چراغ ولیکن          
دارد به دل به حوصله تنگ          
طرح عنایتی.          
با اوهنوز هست به لب با شب دراز          
هر دم حکایتی.          

 

به حق نالم ز هجر دوست زارا          سحرگاهان چو بر گلبن هزارا
قضا، گر داد من نستاند از تو          ز سوز دل بسوزانم قضا را
چو عارض برفروزی می‌بسوزد          چو من پروانه بر گردت هزارا
نگنجم در لحد، گر زان که لختی          نشینی بر مزارم سوکوارا
جهان این است و چونین بود تا بود          و همچونین بود اینند بارا
به یک گردش به شاهنشاهی آرد          دهد دیهیم و تاج و گوشوارا
توشان زیر زمین فرسوده کردی          زمین داده مر ایشان را زغارا
از آن جان تو لختی خون فسرده          سپرده زیر پای اندر سپارا

 

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا          فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب          فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی          نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن          چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا
هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش          نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق          چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا
بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم          کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا
سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ          که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا

 

ای دل عبث مخور غم دنیا را          فکرت مکن نیامده فردا را
کنج قفس چو نیک بیندیشی          چون گلشن است مرغ شکیبا را

 

سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را          جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را
از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی          تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را
من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز          نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را
شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من          تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را
ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من          بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را
گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم          تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را
در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر          یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را
خامشی از قصهٔ عشق بتان هاتف چرا          باز خواهم بر سر این داستان آرم تو را
 

باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا           جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست           نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما
صوفی و عارف ازین بادیه دور افتادند           جام می گیر ز مطرب، که رَوی سوی صفا
همه در عید به صحرا و گلستان بروند           من سرمست، ز میخانه کنم رو به خدا
عید نوروز مبارک به غنی و درویش           یار دلدار، ز بتخانه دری را بگشا
گر مرا ره به در پیر خرابات دهی           به سر و جان به سویش راه نوردم نه به پا
سالها در صف ارباب عمائم بودم           تا به دلدار رسیدم نکنم باز خطا