.....من مسلمانم.
قبله ام يک گل سرخ.
جانمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم.
در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف.
سنگ از پشت نمازم پيداست:
همه ذرات نمازم متبلور شده است.
من نمازم را وقتي مي خوانم
که اذانش را باد ، گفته باد سر گلدسته سرو.
من نمازم را پي "تکبيره الاحرام" علف مي خوانم،
پي "قد قامت" موج.... سهراب سپهری

دم غروب ، میان حضور خسته اشیا          
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.          
و روی میز ، هیاهوی چند میوه نوبر          
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.          
و بوی باغچه را ، باد، روی فرش فراغت          
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد.          
و مثل بادبزن ، ذهن، سطح روشن گل را          
گرفته بود به دست          
و باد می زد خود را.          
مسافر از اتوبوس          
پیاده شد:          
چه آسمان تمیزی!          
و امتداد خیابان غربت او را برد.          
غروب بود.          
صدای هوش گیاهان به گوش می آمد.          
مسافر آمده بود          
و روی صندلی راحتی ، کنار چمن          
نشسته بود:          
دلم گرفته ،          
دلم عجیب گرفته است.          
تمام راه به یک چیز فکر می کردم          
و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد.          
خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود.          
چه دره های عجیبی !          
و اسب ، یادت هست ،          
سپید بود          
و مثل واژه پاکی ، سکوت سبز چمن وار را چرا می کرد.          
و بعد، غربت رنگین قریه های سر راه.          
و بعد تونل ها ،          
دلم گرفته ،          
دلم عجیب گرفته است.          
و هیچ چیز ،          
نه این دقایق خوشبو،که روی شاخه نارنج می شود خاموش ،          
نه این صداقت حرفی ، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست،          
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف          
نمی رهاند.          
و فکر می کنم          
که این ترنم موزون حزن تا به ابد          
شنیده خواهد شد.          
نگاه مرد مسافر به روی زمین افتاد :          
چه سیب های قشنگی !          
حیات نشئه تنهایی است.          
و میزبان پرسید:          
قشنگ یعنی چه؟          
- قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال          
و عشق ، تنها عشق          
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس.          
و عشق ، تنها عشق          
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد ،          
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.          
- و نوشداری اندوه؟          
- صدای خالص اکسیر می دهد این نوش.          
و حال ، شب شده بود.          
چراغ روشن بود.          
و چای می خوردند.          
- چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی.          
- چقدر هم تنها!          
- خیال می کنم          
دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.          
- دچار یعنی          
- عاشق.          
- و فکر کن که چه تنهاست          
اگر ماهی کوچک ، دچار آبی دریای بیکران باشد.          
- چه فکر نازک غمناکی !          
- و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است.          
و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست.          
- خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند          
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست.          
- نه ، وصل ممکن نیست ،          
همیشه فاصله ای هست .          
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است.          
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر،          
همیشه فاصله ای هست.          
دچار باید بود          
و گرنه زمزمه حیات میان دو حرف          
حرام خواهد شد.          
و عشق          
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست.          
و عشق          
صدای فاصله هاست.          
صدای فاصله هایی که          
- غرق ابهامند          
- نه ،          
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند          
و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر.          
همیشه عاشق تنهاست.          
و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست.          
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز.          
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند.          
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را          
به آب می بخشند.          
و خوب می دانند          
که هیچ ماهی هرگز          
هزار و یک گره رودخانه را نگشود.          
و نیمه شب ها ، با زورق قدیمی اشراق          
در آب های هدایت روانه می گردند          
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند.          
- هوای حرف تو آدم را          
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات          
و در عروق چنین لحن          
چه خون تازه محزونی!          
حیاط روشن بود          
و باد می آمد          
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد.          
اتاق خلوت پاکی است.          
برای فکر ، چه ابعاد ساده ای دارد!          
دلم عجیب گرفته است.          
خیال خواب ندارم.          
کنار پنجره رفت          
و روی صندلی نرم پارچه ای          
نشست :          
هنوز در سفرم .          
خیال می کنم          
در آب های جهان قایقی است          
و من - مسافر قایق - هزار ها سال است          
سرود زنده دریانوردهای کهن را          
به گوش روزنه های فصول می خوانم          
و پیش می رانم.          
مرا سفر به کجا می برد؟          
کجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند          
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت          
گشوده خواهد شد؟          
کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش          
و بی خیال نشستن          
و گوش دادن به          
صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور ؟          
و در کدام بهار          
درنگ خواهد کرد          
و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟          
شراب باید خورد          
و در جوانی یک سایه راه باید رفت،          
همین.          
کجاست سمت حیات ؟          
من از کدام طرف می رسم به یک هدهد؟          
و گوش کن ، که همین حرف در تمام سفر          
همیشه پنجره خواب را بهم میزند.          
چه چیز در همه راه زیر گوش تو می خواند؟          
درست فکر کن          
کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز ؟          
چه چیز در همه راه زیر گوش تو می خواند ؟          
درست فکر کن          
کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟          
چه چیز پلک ترا می فشرد،          
چه وزن گرم دل انگیزی ؟          
سفر دارز نبود:          
عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد.          
و در مصاحبه باد و شیروانی ها          
اشاره ها به سر آغاز هوش بر میگشت.          
در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان          
به جاجرود خروشان نگاه می کردی ،          
چه اتفاق افتاد          
که خواب سبز تار سارها درو کردند ؟          
و فصل ؟ فصل درو بود.          
و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو          
کتاب فصل ورق خورد          
و سطر اول این بود:          
حیات ، غفلت رنگین یک دقیقه حوا است.          
نگاه می کردی :          
میان گاو و چمن ذهن باد در جریان بود.          
به یادگاری شاتوت روی پوست فصل          
نگاه می کردی ،          
حضور سبز قبایی میان شبدرها          
خراش صورت احساس را مرمت کرد.          
ببین ، همیشه خراشی است روی صورت احساس.          
همیشه چیزی ، انگار هوشیاری خواب ،          
به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت          
و روی شانه ما دست می گذارد          
و ما حرارت انگشت های روشن او را          
بسان سم گوارایی          
کنار حادثه سر می کشیم.          
و نیز، یادت هست،          
و روی ترعه آرام ؟          
در آن مجادله زنگدار آب و زمین          
که وقت از پس منشور دیده می شد          
تکان قایق ، ذهن ترا تکانی داد:          
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست .          
همیشه با نفس تازه راه باید رفت          
و فوت باید کرد          
که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ.          
کجاست سنگ رنوس ؟          
من از مجاورت یک درخت می آیم          
که روی پوست ان دست های ساده غربت اثر گذاشته بود :          
به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی.          
شراب را بدهید          
شتاب باید کرد:          
من از سیاحت در یک حماسه می آیم          
و مثل آب          
تمام قصه سهراب و نوشدارو را          
روانم.          
سفر مرا به باغ در چند سالگی ام برد          
و ایستادم تا          
دلم قرار بگیرد،          
صدای پرپری آمد          
و در که باز شد          
من از هجوم حقیقت به خاک افتادم.          
و بار دگر ، در زیر آسمان مزامیر،          
در آن سفر که لب رودخانه بابل          
به هوش آمدم،          
نوای بربط خاموش بود          
و خوب گوش که دادم ، صدای گریه می آمد          
و چند بربط بی تاب          
به شاخه های تر بید تاب می خوردند.          
و در مسیر سفر راهبان پاک مسیحی          
به سمت پرده خاموش ارمیای نبی          
اشاره می کردند.          
و من بلند بلند          
کتاب جامعه می خواندم.          
و چند زارع لبنانی          
که زیر سدر کهن سالی          
نشسته بودند          
مرکبات درختان خویش را در ذهن          
شماره می کردند.          
کنار راه سفر کودکان کور عراقی          
به خط لوح حمورابی          
نگاه می کردند.          
و در مسیر سفر روزنامه های جهان را          
مرور می کردم.          
سفر پر از سیلان بود.          
و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر          
گرفته بود و سیاه          
و بوی روغن می داد.          
و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب ،          
شیارهای غریزه، و سایه های مجال          
کنار هم بودند.          
میان راه سفر، از سرای مسلولین          
صدای سرفه می آمد.          
زنان فاحشه در آسمان آبی شهر          
شیار روشن جت ها را          
نگاه می کردند          
و کودکان پی پرپرچه ها روان بودند،          
سپورهای خیابان سرود می خواندند          
و شاعران بزرگ          
به برگ های مهاجر نماز می بردند.          
و راه دور سفر ، از میان آدم و آهن          
به سمت جوهر پنهان زندگی می رفت،          
به غربت تر یک جوی می پیوست،          
به برق ساکت یک فلس،          
به آشنایی یک لحن،          
به بیکرانی یک رنگ.          
سفر مرا به زمین های استوایی برد.          
و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند          
چه خوب یادم هست          
عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:          
وسیع باش،و تنها، و سر به زیر،و سخت.          
من از مصاحبت آفتاب می آیم،          
کجاست سایه؟          
ولی هنوز قدم گیج انشعاب بهار است          
و بوی چیدن از دست باد می آید          
و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج          
و به حال بیهوشی است.          
در این کشاکش رنگین، کسی چه می داند          
که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است.          
هنوز جنگل ، ابعاد بی شمار خودش را          
نمی شناسد.          
هنوز برگ          
سوار حرف اول باد است.          
هنوز انسان چیزی به آب می گوید          
و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است          
و در مدار درخت          
طنین بال کبوتر، حضور مبهم رفتار آدمی زاد است.          
صدای همهمه می آید.          
و من مخاطب تنهای بادهای جهانم.          
و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را          
به من می آموزند،          
فقط به من.          
و من مفسر گنجشک های دره گنگم          
وگوشواره عرفان نشان تبت را          
برای گوش بی آذین دختران بنارس          
کنار جاده سرنات شرح داده ام.          
به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها          
تمام وزن طراوت را          
که من          
دچار گرمی گفتارم.          
و ای تمام درختان زینت خاک فلسطین          
وفور سایه خود را به من خطاب کنید،          
به این مسافر تنها،که از سیاحت اطراف طور می آید          
و از حرارت تکلیم در تب و تاب است.          
ولی مکالمه ، یک روز ، محو خواهد شد          
و شاهراه هوا را          
شکوه شاه پرکهای انتشار حواس          
سپید خواهد کرد          
برای این غم موزون چه شعرها که سرودند!          
ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت.          
ولی هنوز سواری است پشت باره شهر          
که وزن خواب خوش فتح قادسیه          
به دوش پلک تر اوست.          
هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها          
بلند می شود از خلوت مزارع ینجه.          
هنوز تاجز یزدی ، کنار جاده ادویه          
به بوی امتعه هند می رود از هوش.          
و در کرانه هامون، هنوز می شنوی :          
- بدی تمام زمین را فرا گرفت.          
- هزار سال گذشت،          
- صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد          
و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد.          
و نیمه راه سفر، روی ساحل جمنا          
نشسته بودم          
و عکس تاج محل را در آب          
نگاه می کردم:          
دوام مرمری لحظه های اکسیری          
و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ.          
ببین، دو بال بزرگ          
به سمت حاشیه روح آب در سفرند.          
جرقه های عجیبی است در مجاورت دست.          
بیا، و ظلمت ادراک را چراغان کن          
که یک اشاره بس است:          
حیات ضربه آرامی است          
به تخته سنگ مگار          
و در مسیر سفر مرغ های باغ نشاط          
غبار تجربه را از نگاه من شستند،          
به من سلامت یک سرو را نشان دادند.          
و من عبادت احساس را،          
و به پاس روشنی حال،          
کنار تال نشستم، و گرم زمزمه کردم.          
عبور باید کرد          
و هم نورد افق های دور باید شد          
و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد.          
عبور باید کرد          
و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد.          
من از کنار تغزل عبور می کردم          
و موسم برکت بود و زیر پای من ارقام شن لگد می شد.          
زنی شنید،          
کنار پنجره آمد، نگاه کرد به فصل.          
در ابتدای خودش بود          
و دست بدوی او شبنم دقایق را          
به نرمی از تن احساس مرگ برمی چید.          
من ایستادم.          
و آفتاب تغزل بلند بود          
و من مواظب تبخیر خوابها بودم          
و ضربه های گیاهی عجیب را به تن ذهن          
شماره می کردم:          
خیال می کردیم          
بدون حاشیه هستیم.          
خیال می کردیم          
بدون حاشیه هستیم.          
خیال می کردیم          
میان متن اساطیری تشنج ریباس          
شناوریم          
و چند ثانیه غفلت، حضور هستی ماست.          
در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم          
که چشم زن به من افتاد:          
صدای پای تو آمد، خیال کردم باد          
عبور می کند از روی پرده های قدیمی.          
صدای پای ترا در حوالی اشیا          
شنیده بودم.          
- کجاست جشن خطوط؟          
- نگاه کن به تموج ، به انتشار تن من.          
- من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ؟          
- و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان          
پر از سوح عطش کن.          
- کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف          
دقیق خواهد شد          
و راز رشد پنیرک را          
حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد؟          
- و در تراکم زیبای دست ها، یک روز،          
صدای چیدن یک خوشه را به گوش شنیدیم.          
- ودر کدام زمین بود          
که روی هیچ نشستیم          
و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم؟          
- جرقه های محال از وجود بر می خاست.          
- کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد          
و نا پدیدتر از راه یک پرنده به مرگ؟          
- و در مکالمه جسم ها مسیر سپیدار          
چقدر روشن بود !          
- کدام راه مرا می برد به باغ فواصل؟          
عبور باید کرد .          
صدای باد می آید، عبور باید کرد.          
و من مسافرم ، ای بادهای همواره!          
مرا به وسعت تشکیل برگ ها ببرید.          
مرا به کودکی شور آب ها برسانید.          
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور          
پر از تحرک زیبایی خضوع کنید.          
دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر          
در آسمان سپید غریزه اوج دهید.          
و اتفاق وجود مرا کنار درخت          
بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک.          
و در تنفس تنهایی          
دریچه های شعور مرا بهم بزنید.          
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز          
مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید.          
حضور هیچ ملایم را          
به من نشان بدهید.          
بابل، بهار ۱۳۴۵        

دانلود حجم سبز از سهراب سپهری

.تعداد صفحات:31

فرمت:pdf

.

.

.دانلود

دانلود ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد از فروغ فرخزاد

.

.

.

.

.

.

.

.دانلود با فرمت pdf

زهر شیرین

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،
که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.
وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه‌سوزی،
تو شیرینی، که شور هستی از توست.
شراب جام خورشیدی، که جان را
نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

بسی گفتند: – «دل از عشق برگیر!
که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!»
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است، اما … نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب‌آلود،
تنم را در جدایی می‌گدازد
از آن شادم که در هنگامه‌ی درد،
غمی شیرین دلم را می‌نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد:
مرا مهر تو در دل جاودانی‌ست.
وگر عمرم به ناکامی سرآید؛
تو را دارم که مرگم زندگانی‌ست.

خوش خیال کاغذی

دستمال کاغذی به اشک گفت:
قطره قطره‌ات طلاست
یک کم از طلای خود حراج می‌کنی؟
عاشقم.. با من ازدواج می‌کنی؟

اشک گفت: ازدواج اشک و دستمال کاغذی!؟
تو چقدر ساده‌ای خوش خیال کاغذی!
توی ازدواج ما، تو مچاله می‌شوی
چرک می‌شوی و تکه‌ای زباله می‌شوی
پس برو و بی‌خیال باش
عاشقی کجاست؟ تو فقط دستمال باش!

دستمال کاغذی، دلش شکست
گوشه‌ای کنار جعبه‌اش نشست
گریه کرد و گریه کرد و گریه کرد
در تن سفید و نازکش دوید خون درد

آخرش، دستمال کاغذی مچاله شد
مثل تکه‌ای زباله شد
او ولی شبیه دیگران نشد
چرک و زشت مثل این و آن نشد

رفت اگرچه توی سطل آشغال
پاک بود و عاشق و زلال
او با تمام دستمال‌های کاغذی فرق داشت
چون که در میان قلب خود دانه‌های اشک کاشت.

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟ 
دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟ 

تا ابد دور تو می‌گردم‌، بسوزان عشق کن‌ 
ای که شاعر سوختی‌، پروانه می‌خواهی چه کار؟ 

مردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود 
راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟ 

مثل من آواره شو از چاردیواری درآ! 
در دل من قصر داری‌، خانه می‌خواهی چه کار؟ 

خرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین 
شرح این زیبایی از بیگانه می‌خواهی چه کار؟ 

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن‌ 
گریه کن پس شانه‌ی مردانه می‌خواهی چه کار؟ 

مهدی فرجی

نام شعر ای شب

نام شعر آی آدم ها

نام شعر یاد

نام شعر کار شب پا

نام شعر اقا توکا

نام شعر آنکه می گرید

اینم 6 شععععععر از نیما یوشیج.

پیت پیت ... چراغ را          
در آخرین دم سوزش          
هر دم سماجتی ست.          
با او به گردش شب دیرین          
پنهان شکایتی ست.          
او داستان یاس و امیدی ست          
چون لنگری ز ساعت با او به تن تکان.          
تشییع می کند دم سوزان رفته را          
وز سردی ای که بیم می افزاید.          
آن چیزهاش کاندر دل هست          
هر لحظه بر زبان اش می آید.          
پیت پیت ... در آی با من نزدیک.          
تا قصه گویم ات ز شبی سرد.          
کامد چگونه با کف اش آتش          
از ناحیه همین ره تاریک.          
او آمد از در          
گرچه نگاه او نه هراسان.          
خاموش وار دست اش بگشاد          
باشد که مشکلی کند آسان.          
آخر نهاد با من باقی          
این قصه ام که خون جگر شد.          
با ابری از شمال درآمد          
با بادی از جنوب به در شد          
پیت پیت ... نفس نگیردم از چه؟          
از چه نخزیدم ز جگر دود؟          
آنم که دل نهاد در آتش          
می دیدم اش که می رود از من          
چون جان من که از تن نابود.          
اول نشست با من دلگرم          
آخر ز جای خاست چو دودی          
چون آرزوی روز جوانی          
این آتشم به پیکر، اندوخت و برفت          
او این زبان گرمم آموخت و برفت.          
پیت پیت ... ندیده صبح چراغم          
گور وی آمده ست تن او.          
آن گاه شب تنیده بر او رنگ          
شب گشته بر تن اش کفن او.          
می سوزد آن چراغ ولیکن          
دارد به دل به حوصله تنگ          
طرح عنایتی.          
با اوهنوز هست به لب با شب دراز          
هر دم حکایتی.          

 

به حق نالم ز هجر دوست زارا          سحرگاهان چو بر گلبن هزارا
قضا، گر داد من نستاند از تو          ز سوز دل بسوزانم قضا را
چو عارض برفروزی می‌بسوزد          چو من پروانه بر گردت هزارا
نگنجم در لحد، گر زان که لختی          نشینی بر مزارم سوکوارا
جهان این است و چونین بود تا بود          و همچونین بود اینند بارا
به یک گردش به شاهنشاهی آرد          دهد دیهیم و تاج و گوشوارا
توشان زیر زمین فرسوده کردی          زمین داده مر ایشان را زغارا
از آن جان تو لختی خون فسرده          سپرده زیر پای اندر سپارا

 

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا          فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب          فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی          نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن          چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا
هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش          نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق          چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا
بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم          کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا
سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ          که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا

 

ای دل عبث مخور غم دنیا را          فکرت مکن نیامده فردا را
کنج قفس چو نیک بیندیشی          چون گلشن است مرغ شکیبا را

 

سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را          جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را
از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی          تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را
من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز          نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را
شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من          تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را
ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من          بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را
گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم          تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را
در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر          یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را
خامشی از قصهٔ عشق بتان هاتف چرا          باز خواهم بر سر این داستان آرم تو را
 

باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا           جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست           نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما
صوفی و عارف ازین بادیه دور افتادند           جام می گیر ز مطرب، که رَوی سوی صفا
همه در عید به صحرا و گلستان بروند           من سرمست، ز میخانه کنم رو به خدا
عید نوروز مبارک به غنی و درویش           یار دلدار، ز بتخانه دری را بگشا
گر مرا ره به در پیر خرابات دهی           به سر و جان به سویش راه نوردم نه به پا
سالها در صف ارباب عمائم بودم           تا به دلدار رسیدم نکنم باز خطا