به حق نالم ز هجر دوست زارا          سحرگاهان چو بر گلبن هزارا
قضا، گر داد من نستاند از تو          ز سوز دل بسوزانم قضا را
چو عارض برفروزی می‌بسوزد          چو من پروانه بر گردت هزارا
نگنجم در لحد، گر زان که لختی          نشینی بر مزارم سوکوارا
جهان این است و چونین بود تا بود          و همچونین بود اینند بارا
به یک گردش به شاهنشاهی آرد          دهد دیهیم و تاج و گوشوارا
توشان زیر زمین فرسوده کردی          زمین داده مر ایشان را زغارا
از آن جان تو لختی خون فسرده          سپرده زیر پای اندر سپارا

 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: